ΜΑΥΡΗ ΜΟΥΣΕΛΙΝΑ - (1998).

ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΦΛΟΓΑ

Τα δάκρυα πήραν φωτιά απόψε που σε ψάχνω

Κι έκαψαν πάλι τη ζωή που άσκοπα σπαταλώ

Στο να ζητώ ανυπόμονα μέσα στο κατακαίρι

Κάθε σκιά που συναντώ για σένα να ρωτώ

Μήπως και τ' αποφάσισες γλυκό μου καλοκαίρι

Ετούτα τα Χριστούγεννα να κάνουμε μαζί

Και ν' ακουμπήσεις πάνω μου τ' ανάλαφρό σου χέρι

Δροσιά κι αγάπης έσθητα ν' απλώσεις στην ψυχή

Κάποιου τυφλού μ' ανύποπτου αιώνιου θαυμαστή σου

Που κάποια μέρα έτυχε ο δόλιος να σε δει

Την ώρα που βρισκόσουνα στης νιότης τη γιορτή σου

Κι απ’ το ποτό του έρωτα δεν τού ’δωσες να πιει

ONΕΙΡΟ ΖΩΗΣ

Να ’σαι πάλι μες στην αγκαλιά μου

Λες και τίποτε δεν έγινε ως τα χτες

Ζεις και πάλι λες με τα φιλιά μου

Γιατί δεν με πρόδωσες ποτές

 Και ξεxνώ ο δόλιος την χαρά μου

Πάνω στης ζωής μου τις σκιές

Είσαι οριστικά πάλι κοντά μου

Και συγγνώμη μου ζητάς αν τάχα φταις

Να που συναντιούνται οι ζωές

Και ο κόσμος μας απέραντη πλεχτάνη

Από αρνήσεις, καταφάσεις και σιωπές

Από αγάπη που κερδίζει και δεν χάνει

Όλα όσα μας χώριζαν ως χτες

Είναι μια κατάρα ξεγραμμένη

Κοίτα με κατάματα και δες

Τ’ όνειρό μου απόψε δεν πεθαίνει.

ΠΡΟΣΜΟΝΗ & ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Μυστικά θα σου γράψω και πάλι

Πονεμένα δικά μου τραγούδια

Μια στιγμή στη δική σου αγκάλη

Και γεμίζει ο κόσμος λουλούδια

Σε κερδίζω απόψε για πάντα

Μέχρι τώρα αν ήσουν μια άλλη

Και ζωές αν περάσαν σαράντα

Θα νικήσω σε τούτη την πάλη

Και κοντά μου θα έρθεις απόψε

Μια κλαμένη που ψάχνεις συγγνώμη

Απ’ τον κήπο μου πέρνα και κόψε

Πριν αλλάξω για πάντα τη γνώμη

Μια αγάπη ανασταίνει το πάθος

Και ο χρόνος ξεχνά ν’ ανασαίνει

Η σιωπή του γεννάει το λάθος

Μιας ελπίδας που εσένα προσμένει

ΑΠΩΛΕΙΑ  ΜΝΗΜΗΣ

Περπάτησα στα ερείπια
του βενετσιάνικου κάστρου
αναπολώντας τη σταθερότητα
των βημάτων μου.
Κάθε βήμα που μεγάλωνε
την απόσταση
από το νοσοκομείο και τους νεκρούς
ήταν σωτήριο.

Πώς έγινε και οι νεκροί
ήτανε περισσότεροι απ' τους ζωντανούς;
Πλήθος λευκές στολές
και άδεια μάτια με κυνηγούσαν
μέχρι το τέλος της πόλης.

Οι ρήτορες έμειναν εκεί 
μαζί με την κενότητα 
των λόγων τους. 
Συμπαιγνία απόλυτη. 
Ένας ένας περάσαμε 
από το καθαρτήριο 
της βρωμιάς 
και ένας ένας άβουλοι 
πλησιάσαμε το ικρίωμα. 

Λόγια κενά και πράξεις θανάτου 
περιπλανιόνταν στον τέλειο σχεδιασμό 
των φωτισμένων φονιάδων.
Ο γόρδιος δεσμός
μιας νέας Βαβέλ
πρόβαλε μέσα
από την αποστειρωμένη λευκότητα.
Ρίξαμε λοιπόν τις ευθύνες
ο ένας στον άλλο
και στρέψαμε αδιάφοροι τις πλάτες
έτοιμοι ν' αρπαχτούμε
από τις νυχτωμένες αλήθειες μας.

Το σίγουρο ήταν πως ο ουρανός
είχε ένα σπάνιο χρώμα
και ο τρελός φίλος μας
έλεγε πως είναι ο θάνατος
που πλησιάζει.

Πόσο λίγη μου φάνηκε 
η τρυφερότητα της μητέρας μου 
όταν την ανέσυρα από το παρελθόν 
για να στηρίξει 
τη νέα μου απόγνωση. 

Ζήτησα τότε την ελπίδα 
στα μάτια των παιδιών 
αλλά κι αυτά φλογισμένα 
ξερνούσαν το μίσος. 
Ήρθε το τέλος είπα.

Ας τελειώνουμε λοιπόν γρήγορα 
μ' αυτόν τον εφιάλτη.
Οι εικόνες όμως έτρεξαν
γρήγορα γύρω μου
και η μεταφορά μου
σ' αυτό το ερειπωμένο παρελθόν
έγινε με έλλειψη μνήμης.
Τώρα γυρνάω το ένα χορταριασμένο
κάστρο μετά το άλλο
αναπολώντας μόνο
τη σταθερότητα των βημάτων μου.

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ...

Πίσω απο το γκρίζο παράθυρό μου

Βλέπω όλη την μοναξιά

που αντανακλάτε στον υγρό

καθρέφτη του δρόμου

Απο την σκιά του κάθε περαστικού

λείπει ένα κομμάτι

μοιάζει σαν ένα άψυχο οργανισμό

σαν ένα στόμα που του λείπει η ανάσα...

Βλέπω όλον αυτόν τον κόσμο γκρί

πίσω απο το παράθυρό μου και κλαίω,

όλος αυτός ο κόσμος δείχνει την μοναξιά του,

αλλά δείχνει τον βρεγμένο δρόμο...

Λ Ο Β Ο Τ Ο Μ Η.

Έλα τώρα, όλοι μας συγκεντρωθήκαμε εδώ μαζί
για να αποκαλύψουμε τα σχέδια που ανοίγουν νέους ορίζοντες
για να δούμε τι θα κρατήσουμε και τι θα απορρίψουμε...

Εσείς οι μεγάλοι , οι αθάνατοι σφετεριστήκατε οράματα και
θεωρίες απο τον εγκέφαλό μας,
μας κάνατε λοβοτομές
και μας αφήσατε μόνους...

Χ   Α   Ο   Σ.

Εάν η ζωή ήταν ωραία κάποτε
και ένα μέρος της ανήκε σε αυτήν,
αλλά τώρα απομόνωση ήταν αναπόφευκτη
γιατί ζωή, είναι η ιδιοκτησία των άλλων.

Μας είπαν να θάψουμε τις άθλιες ζωές μας
σε ανήλιαγα υγρά υπόγεια.
Μέσα στα φλεγόμενα κεφάλια μας
έχουμε ένα φίλο και ένα εχθρό.
Εναν άγιο και έναν δολοφόνο.

Πρέπει να βρούμε την σκάλα πρός τον ουρανό,
να ανεβούμε χωρίς φόβο
και χωρίς να κοιτάμε πια πρός τα κάτω,
η μια αισθησή μου με σπρώχνει στη άκρη
του γκρεμού,
ενά η άλλη μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσω
το χάος...