Λαθρεπιβάτης στα βαγόνια των λέξεων - (2002).

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ.

Σε είδα χθες βράδυ στον αφρό

του πιο γαλάζιου μου όνειρου,

και είχες στα χέρια μιαν αυγή

κόκκινη σαν το αίμα.

Σε φίλησα και λειώσανε

χιλιάδες κρύσταλλα χιονιού,

στα χείλη της αγάπης μας.

Μπλέχτηκαν άρπες της νυχτιάς

μες τα χρυσά μαλλιά σου,

κι ένα τραγούδι χωρισμού

αρχίσαν τα τριζόνια.

Ετσι καθώς προσπάθησα

τα μάγια να σου λύσω,

πονέσαν τ' ακροδάκτυλα

των πιο κρυφών λυγμών μου.

Κι έξαφνα καθώς έπλεκα

κοχύλια στα μαλλιά σου,

ένας αέρας φύσηξε,

και χάθηκες σαν σύννεφο,

του αρχιπελάγου εσύ κυρά,

που κράτησες στα μάτια σου 

το χρώμα όλης της θάλασσας.
Ε Π Α Ν Α Φ Ο Ρ Α.

Αλυσόδεσαν την αγάπη μου,
της φόρεσαν μαύρο χιτώνα,
και την έσυραν.

Εκλεψαν το χαμόγελο των ματιών,
και την ιερή της ευαισθησία βεβήλωσαν.
Ρίχτηκαν αρπακτικοί,
και τον θησαυρό της καρδιάς της,
λεηλάτησαν.

Γνωστοί οι εχθροί,
αιώνες τώρα,
σκυλεύουν αισθήματα,
με πολύ κόπο και δάκρυ αποκτηθέντα.

Την αγάπη μου βάρβαροι ποδοπάτησαν.
Μα στου χρόνου το γύρισμα,
στης δάφνης και του ρόδου
την ένδοξη επαναφορά,
οπλισμένη μαχαίρι σκληρό η αγάπη μου,
θα δώσει εκεί που πρέπει

το αιώνων χρωστούμενο χτύπημα.

ΤΟ - ΧΡΕΟΣ.

Αφήσαμε ανοιχτούς λογαριασμούς
αδελφέ μου,
και το πληρώσαμε.
Πολύ ακριβά το πληρώσαμε.

Μέτρησε τις μανάδες που μαυροφόρεσαν,
μέτρησε αυτούς, 
που ακόμα ξυπνούν την νύχτα
και ουρλιάζουν,
μέτρησε τα σημάδια στα κορμιά μας,
τις λέξεις που μπόρεσε ν' αρθρώσει,
αυτός που του σκοτώσαν τη λαλιά.

Και τώρα μας ζητούν να συγχωρήσουμε.
Όχι αδελφέ μου,
πολλά χρέη έμειναν ανεξόφλητα.
Βασάνισαν του παππούδες μας,
και συχωρέσαμε.

Μάτωσαν τους πατεράδες μας,
και το ξεχάσαμε.
Ομως τώρα τέλειωσαν τα ψέματα.
Τώρα,
με ανοιχτές πληγές,
τώρα,
που ο πόνος ακόμα
φρικιάζει στις ράχες μας,
τώρα θα ξοφληθούν
οι λογαριασμοί μας.